Chuckie

Praktisch iedere nacht slinger ik slaapdronken door de overloop met zoonlief als een zak zand in m’n armen om de knaap weer in z’n eigen bed te installeren. De massa is met een ruime dertig kilo nog niet per se het grootste probleem: de grootste uitdaging is het manoeuvreren tussen deurposten en de balustrade. Ervoor zorgen dat ik de bakken met brokjes en water van onze katten niet omtrap, levert bonuspunten op.

Eén keer sliep ik nog nèt níét, tot ik gestommel meende te horen. Met een wat onscherp nachtzicht vol slaap, keek ik in de duisternis over mijn bed heen tot ik uit het niets een met heel zacht maanlicht beschenen jongensgezichtje zag opdoemen dat roerloos naar me bleef zitten te staren. Ik schrok me de pestpokkepleuris en vanaf die nacht heeft hij een nieuwe bijnaam: Chuckie. Het nachtelijke ritueel kent slechts drie varianten: hij ligt al op mijn plek als ik wil gaan slapen, hij trapt me midden in de nacht met grof geweld klaarwakker of hij blijft incidenteel in z’n eigen kamer en laat ons eens een zeldzaam nachtje met rust.

Over een paar weken gaat mijn vriendin met hem een nachtje slapen in het Slaap-Waakcentrum in Heemstede. Daar gaat men onderzoeken of er iets gedaan kan worden tegen ons aller nachtrustmalheur. Onze zoon slaapt als een valse kater die probeert te voorkomen in een reismandje te worden gepropt. Overdag een bijzonder vriendelijk en zacht knulletje, in dromenland genadeloos gewelddadig. Ondanks alles, hebben we in Nederland nog steeds de ontroerende luxe dat er überhaupt zoiets is als een slaapkliniek.

Het doet me denken aan een helaas onvindbaar televisiefragment waarin een voormalig vluchteling uit het Midden-Oosten in één of andere talkshow verwonderd vertelt over Hollands’ welvaart. Dat hier een klein pechvogeltje uit een boom kan vallen, iemand dat ziet en er ook echt van opkijkt, vervolgens snel met een paar zakdoekjes een warm dekentje improviseert voor het van z’n stokje gevallen beestje, tegelijkertijd de alarmcentrale belt en dat er dan binnen drie minuten een reddingsploeg in uniform klaarstaat om het gevelde gevederte te reanimeren met een speciale vogeltjesdefibrillator.

De beste man had de hel ingeruild voor het paradijs en wees ons, uiteraard wat gechargeerd, op dingen die we uit pure vanzelfsprekendheid soms zelf niet meer zien. Met onze zoon komt het vast wel goed. Toch vraag ik me steeds vaker af hoe Nederland eruitziet als hij over een jaar of twintig misschien zelf met zijn nageslacht loopt te sjouwen. Is hij in 2042 überhaupt al weg onder moeders’ vleugels? Of werken we tegen die tijd hard aan Rob Jettens ‘Berlijn aan de Rijn’, één grote betonnen randstad met vooral hoogbouw en miljoenen mensen op een postzegel?

Dat stilstand automatisch achteruitgang zou betekenen, lijkt me een nogal achterhaald concept in een wereld waar letterlijk iedereen op vakantie móét om even tot zichzelf te komen. Onze zogenaamde progressieven hebben zelden de tegenwoordigheid van geest om zich te realiseren dat hun vederlicht gebral alleen mogelijk is op dat rotsvaste conservatieve fundament, waaraan men zo graag hun klodders afschuw afsmeert. Nederland gaat volgens Hugo de Jonge bijna een miljoen woningen bouwen in de komende jaren. Rob Jetten gaat gelijk krijgen: Nederland wordt uiteindelijk één grote Randstad. De horror.

Het gaat hard nu. Natuurlijk is stikstof de wapenuitrusting om grond mee vrij te maken voor woningbouw. De Nederlandse bevolking groeit vrijwel alleen door migratie, verbanden tussen deze ontwikkelingen als complottheorie wegzetten, is hetzelfde als beweren dat poep van je eigen kind niet stinkt: nonsens. Met die dierenambulances gaat het al een heel stuk minder goed. Geldzorgen en tekorten aan vrijwilligers maken dat er regelmatig niet kan worden uitgereden. Nederland groeit wel erg hard voor een land waarvan wordt beweerd dat het straks voor de helft onder water staat. Vogeltjes helpen is al even geen prioriteit meer en naast blaadjes vallen tegenwoordig ook crises uit de bomen. Wij kunnen nog met onze zoon naar een slaapkliniek. Het vaasje wiebelt, maar staat nog.

Of dat ook geldt voor het Nederland waarin hij straks zijn eigen kinderen over de gang sleept? Je zou bijna dáár van wakker liggen…