Pascal

Daar stond ik, negen jaar oud. Ik kon elk moment gaan huilen en schaamde me. Ik was bang voor de voordeur, die zo zou opengaan. Het moest van m’n ouders, ik had iets heel ergs gedaan en moest mijn excuses aanbieden. Ik kon wel in m’n broek pissen van angst. Die vernedering bleef me gelukkig bespaard. Toen zwaaide de deur open…

Natuurlijk wist ik zelf ook wel dat ik helemaal fout zat, onvergeeflijk. Om maar direct met de deur in huis te vallen: ik had Pascal uitgescholden voor aap. En Pascal was geadopteerd. Uit Colombia. En donker. Hij was een paar jaar ouder dan ik, een stevige kop groter en vooral: veel breder, stoerder en sterker. We waren doodsbang voor hem. Hij was Jekyll en Hyde, een vreselijke goedzak waar je uren mee kon spelen maar die op enig moment plotsklaps kon besluiten je volledig in elkaar te trappen zonder echt concrete aanleiding. Voor ons, dan.

Pascal was de vaste schoolpleinterrorist. Zijn achtertuin grensde aan het plein en hij was er min of meer van overtuigd dat wij daar te gast waren. Hij kon niet voetballen en vond dat daarom dus ook niet leuk. Vissen wel, dat ging al beter, al was het niet per se uitzonderlijk dat hij besloot een vis plat te stampen of tegen een muur te gooien. Wij bleven uit zijn buurt als hij een haakje of iets anders scherps in z’n handen had. Met de jaren werd hij rustiger. Na een groeisport vochten we eens en ik won. Vanaf toen was hij betrouwbaar. Voor mij, in ieder geval.

Hij had een cd-speler en cd’s. We luisterden op zijn kamer naar 2Unlimited. Hij had het nieuwe album wél: ‘Real Things’ en ik mocht het opnemen. Op een bandje. Ik had ‘HIStory’ van Michael Jackson. Die nam hij weer op. We bouwden hutten en deden stoer met gevonden aanstekers: fikkie stoken en takjes ‘roken’. Hij ging een jaar eerder naar de middelbare school en we verloren elkaar uit het oog. Hij zou in de brugklas een rapwedstrijd winnen, met als prijs een reis naar Amerika. Hij had echt talent. Kort nadat ik op dezelfde middelbare school arriveerde, verliet hij die. Het gerucht ging dat hij in de gevangenis zat. Geen idee.

Pascal woonde al heel snel op zichzelf. Hij kon nooit écht aarden bij zijn adoptieouders, die onderling ook weinig anders deden dan ruziemaken. Jaren later kwamen we elkaar weer eens tegen, in de trein. Ik was op weg naar een sollicitatiegesprek bij een werkgever waar hij was ontslagen. Hij drukte me op het hart gewoon niet te gaan: het zouden daar allemaal gore mensen zijn die het toilet niet doortrokken en hun handen niet wasten. Lief bedoeld, maar ik was werkloos en had écht geld en dus een baantje nodig. Jaren verstreken. Tot ik op een zekere morgen, wéér in de trein, een gast in een djellaba op me af meen te zien lopen. Ik wreef de slaap nog uit m’n ogen: het was Pascal.

‘Assalam alaikum!’ Hij had zich bekeerd en was op weg naar een moskee in Den Haag. Die baard stond ‘m goed. Hij leek rustig en vertelde over de islam, hoe hem dat had veranderd en gered. We spraken over geloof en andere hele serieuze zaken. Hij was duidelijk gestopt met blowen. Bij ons afscheid omhelsde hij me en drukte me op het hart dat ik écht eens naar de moskee moest gaan. Of anders naar de kerk: ‘Je hebt God nodig’. Ik heb hem nooit meer gezien. O, ja. Waarom ik hem ooit uitschold? Ik zat in mijn nieuwe rubberen bootje in het slootje voor ons huis. Hij gooide vanaf een bruggetje vrij grote stenen en stukken hout naar me toe en probeerde met een blaaspijp mijn bootje lek te schieten. Ik was boos, maar ook te bang om naar de kant te gaan en wilde het liefst wachten met uitstappen tot hij door z’n moeder naar binnen werd geroepen voor het avondeten. Tegen hem had ik gelijk al ‘sorry’ gezegd, niet zo bedoeld. Hem boeide het niet, hij ging gewoon door met gooien. Hij gooide uiteindelijk ook raak, ik viel in de sloot en kreeg aan de kant nog een paar tikken met een stok. En die excuses? Die moest ik maken aan een blanke buurman die van zijn hoogblonde zoontje had gehoord wat ik had geroepen…